پرسپولیس قهرمان و رویای لذت بردن از رقابت!

آفتاب نیوز :

قهرمان لیگ بیست و سوم فوتبال ایران در یک شب پرهیجان و تماشایی، در نهایت پرسپولیس لقب گرفت. تیمی که فصل را نیز به عنوان مدافع عنوان قهرمانی آغاز کرده بود، اما شرایط این تیم در نیم فصل اول چندان خوب پیش نرفت و اغلب هوادار این پرسپولیس امید چندانی به تکرار موفقیت نداشتند. اما در نهایت نیم فصل دوم شرایط به شکلی تغییر کرد که آن ها یک بار دیگر موفق به دفاع از موفقیت خود شدند و شانزدهمین قهرمانی خود در لیگ سراسری ایران را جشن گرفتند.

بازی هفته پایانی برخلاف میل پرسپولیس آغاز شد و در سوی مقابل گلزنی های متوالی استقلال مقابل پیکان، هر لحظه احتمال موفقیت قرمزپوشان را کمرنگ تر می کرد، اما در نهایت در دقایق پایانی، گیورگی گولسیانی با یک ضربه سر تماشایی تنها گل پرسپولیس و گل قهرمانی این تیم را به ثمر رساند تا یک بار دیگر این تیم از مهلکه ای دشوار جان سالم به در ببرد. بسیاری از کارشناسان معتقدند گل پرسپولیس در شرایط آفساید به ثمر رسید و در این صحنه اشتباه داوری رخ داده است.

شاید در این مورد خاص اتفاق نظر وجود نداشته باشد، اما تقریبا تردیدی وجود نداشت که بعد از اتمام لیگ بیست و سوم، بازیکنان و کادر فنی استقلال متفق القول و با اقدامی احتمالاً از پیش برنامه ریزی شده، تلاش می کنند ارزش تلاش، جان کردن مستمر و موفقیت پرسپولیس را زیر سوال برده و القاب تندی علیه این تیم استفاده کند، عباراتی مانند “جام اسنپی” یا “جام فلزی بی ارزش” یا تلاش برای قهرمان جلوه دادن خودی، از ابزار و عباراتی بوده که آبی پوشان و البته برخی تیم های دیگر در سال های اخیر علیه روند قهرمانی متوالی پرسپولیس استفاده کرده اند. البته شاید آتش انتقادات و مصاحبه برخی از بازیکنان استقلال در شب گذشته حتی از حد تصور نیز فراتر رفت و به نظر می رسید شدت عصبانیت و خشم در رختکن این تیم به حدی است که نمی شد آن را کنترل کرد.

میزان و اندازه این نفرت ورزی و عصبانیت در باشگاه های رقیب پرسپولیس به حدی شده که شاید بخشی از زیبایی و لذت فوتبال را از هواداران فوتبال در ایران دریغ کرده است. در حقیقت به قدری در هر هفته شاهد عصبانیت و اعتراض تیم های مختلف هستیم که دیگر کمتر کسی به بعد زیباشناسی فوتبال ایران توجه می کند و اغلب هواداران منتظرند بعد از شنیدن سوت پایان هر مسابقه، مصاحبه هایی تند و آتشین را از تیم هایی که خود را مظلوم و ضربه دیده تلقی می کنند، روی سایت های مختلف بخوانند یا ببینند.

پرسپولیس در این فصل نمایش چندان برتری نسبت به رقبای خود در مسیر قهرمانی نداشت و شاید در مسیر سریال قهرمانی های این تیم، قرمز ها در این فصل نمایشی معمولی نسبت به سال های قبل ارایه دادند. همچنین با توجه به عملکرد درخشان سپاهان در نیم فصل اول و بالاتر از حد انتظار ظاهر شدن استقلال، تفاوت معنادار و چندان خاصی بین تیم های رقیب کسب عنوان قهرمانی دیده نشد و شاید تنها تجربه پرسپولیس و حتی خوش شانسی در برخی موارد مانند بازی دیشب به داد آن ها رسید و البته نباید فراموش کرد این تیم به قدری در سال های اخیر تجربه حضور در لحظات دشوار و پر استرس چه در لیگ برتر و چه در لیگ قهرمانان را داشته که احتمالاً بهتر از رقبای خود می تواند این دقایق و شرایط کشنده را مدیریت کند.

همچنین بحث اشتباهات داوری نیز در ایران نقش پررنگی در رقم خوردن نتایج در تمام مسابقات دارد و هر فصل تیم های زیادی از این اشتباهات منتفع یا متضرر می شوند. معمولا نیز تجربه در سال های اخیر نشان داده وقتی این جریان و روند با دقت بررسی می شود، سود و ضرر حاصل شده برای تیم های به خصوص مدعی چندان تاثیرگذار و مهم نبوده، اما به هر حال این ذهنیت و طرز تفکر در بخش مهمی از هواداران فوتبال در ایران با شدت فراوان و به پررنگی جریان دارد. البته فراموش نمی کنیم که هواداران پرسپولیس نیز در سال های اخیر همین روند را حتی در روز های ناکامی نه چندان طولانی خود تکرار کردند. به عنوان مثال تعداد پنالتی های استقلال تحت هدایت فرهاد مجیدی به شدت مورد بحث و انتقاد هواداران پرسپولیس بود و کمتر کسی در آن مقطع اشاره می کرد که اغلب تصمیمات داوری و آن پنالتی ها درست بوده و توسط کارشناسان تایید شده است. حتی کادر فنی این تیم نیز در سال های اخیر بار ها با عبارتی مانند “نمی گذارند قهرمان شویم” یا “می خواهند جلوی موفقیت ما را بگیرند” این فضای مسموم هواداری را تحریک کردند و باز هم تاکید می شود که این روند نه فقط مختص به هواداران استقلال یا سپاهان و در واقع تمام جریان طرفداری در فوتبال ایران است.

اما این روند در برخی فصول به قدری خسته کننده و حوصله سربر شده که در واقع آن اصل رقابت در ورزش و البته لذت بردن از فوتبال را به نوعی انکار می کند. به نظر می رسد در فوتبال ایران مدت هاست فراموش شده که فوتبال یک رویداد یا فستیوال جذاب و پرطرفدار برای لذت بردن و خوشحال بودن است. همان گونه که در لیگ انگلیس علی رغم اینکه منچستر سیتی باز هم از سد رقبای خود مانند آرسنال و لیورپول گذشت، کسی سلامت و قدرت رقیب خود را زیر سوال نبرد و هم هواداران آرسنال به تمجید از میکل آرتتا پرداختند و هم یورگن کلوب زیباترین شکل ممکن از سوی هواداران لیورپول بدرقه شد.

در واقع نمی توان این حقیقت را انکار کرد که در فوتبال فقط یک تیم قهرمان می شود و البته این به معنای ناکامی یا ضعف رقبای دیگر نیست. صرفاً در برخی فصول جزییات بسیار کوچک سرنوشت صدرنشین یا تیم های سقوط کننده را تعیین می کنند و این فرهنگ و فلسفه به طور تقریباً مطلق در اغلب کشور های صاحب فوتبال جهان در بین هواداران مورد قبول قرار گرفته است. البته و متاسفانه، در حال حاضر هیچ کورسوی امیدی برای تغییر این روند در بین هواداران و اعضای فوتبال ایران وجود ندارد و قاعدتاً در فصول بد نیز به همین شدت و حتی پررنگ تر شاهد این اظهار نظر های غیرکارشناسی و البته غیرمسیولانه از سوی بازیکنان و مربیان و تکرارش از سوی هواداران خواهیم بود.

اگر بخشی از هواداران فوتبال ایران تصور می کنند پرسپولیس در سال های اخیر توسط یک قدرت، یک جریان یا یک بخشی از ارکان فراتر از فوتبال حمایت می شود، پس در واقع باید اعتراف کنند در یک دهه ناکامی پرسپولیس در کسب عنوان قهرمانی نیز همان گروه در جهت مخالف و عکس عمل کرده و جلوی موفقیت پرسپولیس را گرفتند. با قبول این منطق پس در واقع تمام موفقیت های سال های اخیر در فوتبال ایران انکار شده و مورد نقد و سوال قرار می گیرد. اگر گروهی از پرسپولیس در یک دهه اخیر حمایت کرده، پس جریان مقابل نیز در دهه 80 جلوی پیشرفت این تیم را گرفته و سال های سال ناکامی مطلق را برای قرمز پوشان رقم زده است که البته بعید به نظر می رسد البته آن دسته از هواداران این بخش از ماجرا را قبول داشته باشند.

در هیچ کجای دنیا شاهد این حجم از توهین و تحقیر از سوی یک رقیب نسبت به رقیب دیگر نیستیم. پرسپولیس و استقلال دو باشگاه بزرگ، ریشه دار و پرطرفدار فوتبال ایران هستند که در سال های اخیر به هیچ عنوان حرمتی برای یکدیگر قایل نبوده و حتی ساده ترین آداب احترام و تکریم را نیز زیر سوال برده اند. باز هم تاکید می شود که این مورد و این رویه اصلاً مختص به یک تیم خاص نیست و قطعاً اگر استقلال نیز در طول یک دهه به این تعداد قهرمانی و موفقیت برسد، شاید حتی شاهد مواضعی تندتر و پررنگ تر از سوی باشگاه پرسپولیس و هواداران تیم باشیم، البته در صورت ادامه این روند تند و مسموم.

کلمه احترام مدت هاست در فوتبال ایران تبدیل به یک شوخی و رویاپردازی شده و هیچ یک از ارکان باشگاه های بزرگ و پرطرفدار نیازی به حفظ شان و شخصیت طرف مقابل نمی بینند. متاسفانه تهیج شدن از سوی هواداران نیز گاهی به این مواضع کمک می کند و حتی برخی از فوتبالی ها مجبورند برای جلب رضایت طرفداران خود گاهی مواضعی ارایه دهند که شاید خودشان هم به طور 100 درصد و قطعی به آن اعتقاد ندارند. فراموش نکنیم فوتبال یک صنعت مهم، پول ساز، جذاب و پرطرفدار در سراسر جهان است و شاید تقریبا هیچ رویداد یا مسیله ای با این جدیت و تعصب از سوی هواداران در سراسر دنیا دنبال نمی شود.

پس یک پیشنهاد ساده و روشن در این رابطه وجود دارد؛ اگر بخشی از هواداران فوتبال در ایران تصور می کنند جریان موفقیت و کسب جام در جایی خارج از زمین فوتبال رقم می خورد، می توانند به عنوان یک اکت اعتراضی دیگر فوتبال را تماشا نکنند. بی تردید این رشته آنقدر پرطرفدار و مقبول در بین هواداران است که با کم شدن یک بخش از طرفداران نیز خللی در اهمیت و جریان پول در این صنعت ایجاد نخواهد شد.

همچنین گاهی در برخی ادعا های این گروه به قدری تناقض و تفاوت دیده می شود که بسیاری با خود تصور می کنند حتی بهتر است به آن نپردازند. به عنوان مثال بسیاری معتقدند اسکواد و ترکیب پرسپولیس از کیفیت بالاتری برخوردار است، این تیم توانسته بازیکنان بهتری جذب کند و به همین علت زیباتر و بهتر از استقلال در این فصل بازی کرده. در صورت پذیرش این ادعا، پس باید قبول کنیم که تیمی که بهتر بازی کرده لایق عنوان قهرمانی است و پس نمی توان شخصیت و لیاقت این باشگاه برای کسب موفقیت را زیر سوال برد. در واقع یکی از این دو تبعیض را از نظر ریاضی باید پذیرفت یا امکان تایید همزمان هر دوی آن وجود ندارد.

همچنین و منطقاً اگر بخشی از سیستم یا گروهی خاص و قدرتمند قصد مدیریت جریان فوتبال را داشته باشند، ترجیح می دهند روند قهرمانی بین تیم های بزرگ و پرطرفدار تقسیم شود تا صدای اعتراض هواداران فوتبال بلند نشود و این نیز با ادعای این بخش از فوتبالی ها از جمله بازیکنان و هواداران در تناقض قرار می گیرد. قهرمانی های پرسپولیس در هشت سال، دو دولت با رویکردی متفاوت و سه وزیر ورزش رقم خورده، آیا آن گروه قدرتمند حتی از دولت نیز نفوذ و بُرش بیشتری دارند؟

یافتن تناقض و تفاوت بین ادعا های این بخش از فوتبال ایران چندان هم کار دشواری نیست. اما زیر سوال بردن روح ورزش و رقابت و تلاش برای لذت نبردن از فوتبال می تواند یک انتخاب شخصی باشد و طیف علاقه مند به این فلسفه، در روی آوردن به آن کاملا صاحب اختیار هستند.